Voor Noole, een inheemse Pilaga, en haar broer Jose Rolando Fernandez, bepalen de bomen het natuurlijke levensritme door te zorgen voor voedsel, water en koelte in deze dunbevolkte en afgelegen hoek van Zuid-Amerika, waar na het Amazonegebied het grootste bosgebied van het continent ligt.

Maar die habitat komt steeds meer onder druk te staan doordat bomen worden verwijderd om plaats te maken voor grootschalige soja- en veehouderijbedrijven om aan de wereldwijde vraag naar voedsel te voldoen.

Een op handen zijnde nieuwe handelsovereenkomst tussen het Zuid-Amerikaanse Mercosur-blok en de Europese Unie zou kunnen leiden tot meer export uit de Gran Chaco en meer landontginning - hoewel de EU waarschijnlijk strenge regels zal opleggen om de ontbossing te beperken.

"Wij, de Pilaga, hebben veel last van de kaalslag. Want kaalslag leidt tot droogte. De bomen zelf spelen een belangrijke rol in het milieu," zei Noole, 53, die in de Gran Chaco bij het slaperige stadje Las Lomitas woont.

Jose zei dat hun band met de bomen bijna spiritueel was. "Wij waarderen de johannesbroodboom enorm. Voor ons is het onze opluchting," zei hij terwijl hij op de boerderij aardappelen plantte voor het seizoen.

De bomen zorgen niet alleen voor voedsel en schaduw, maar ondersteunen ook een ecosysteem van talloze dier- en plantensoorten, aldus Noole, wiens huid door de zon is verweerd en haar zilverkleurige haar in twee vlechten is opgestoken.

"Het inheemse bos heeft een functie die we moeten waarderen," zei ze. "Inheemse mensen geloven dat ons thuis het land is. De aarde is onze moeder, want wij produceren en eten ervan."

De Gran Chaco, begrensd door het Andesgebergte in het westen en de rivieren Parana en Paraguay in het oosten, is een gebied dat twee keer zo groot is als Californië en zich uitstrekt over Argentinië, Paraguay, Bolivia en Brazilië.

Door landontginning voor de teelt van soja en rundvlees is in Argentinië tussen 1998 en 2021 ongeveer 7 miljoen hectare inheems bos gekapt, bijna allemaal in de Grote Chaco, zo blijkt uit overheidsgegevens. Dat is een gebied dat bijna 90 keer zo groot is als New York City.

Reuters zag hoe bomen werden gekapt door bulldozers en hoe vee over het dorre land zwierf tijdens een reis door de Gran Chaco, een belangrijke koolstofput die vaak over het hoofd wordt gezien, gezien de prominente aanwezigheid van het Amazoneregenwoud in het noorden.

Veel landen hebben invoerregels om illegale ontbossing tegen te gaan en Argentinië heeft in 2007 een boswet aangenomen. Maar lokale ambtenaren zeiden dat de regionale handhaving soms te wensen overlaat en dat lage boetes vaak niet voldoende afschrikken.

Teofila Palma, een boerin in de Gran Chaco die haar geiten hoedde toen Reuters haar bezocht, zei dat de ontbossingen van de afgelopen jaren een duidelijk effect hebben gehad op het plaatselijke microklimaat.

"Sinds de kaalslag is de temperatuur nog hoger. En de wind blaast vanuit het noorden naar binnen zonder dat iets hem tegenhoudt."

Mariela Soto, een kleinschalige boerin uit Pozo de Mortero, zei dat veel lokale producenten dieren hebben verloren omdat door de houtkap "de grond erodeert en er geen weiland meer groeit."

Sommige plaatselijke bewoners wijzen echter op het belang van de landbouwexport voor het scheppen van werkgelegenheid en ontwikkeling in een regio waar de helft van de bevolking in armoede leeft en vaak van het land leeft door traditionele ambachtelijke producten te verkopen of informeel werk aan te nemen.

"Ontbossing veroordelen is mensen veroordelen tot armoede," zei Juan de Hagen, een dierenarts en landbouwmanager uit Las Lomitas. Hij zei dat hij hoopte dat de ontbossingswetten van de EU niet tot gevolg zouden hebben dat de inwoners van Gran Chaco de economische prijs betalen.

"De Europese Unie moet zich houden aan de wetten van elk Mercosur-land," zei de Hagen op de boerderij die hij beheert. "Europa heeft al zijn land gekapt en betaalt geen enkele boete."

Voor Noole trekken wereldwijde handelsovereenkomsten en verre regelgeving zich weinig aan van mensen zoals zij, ondanks dat ze het natuurlijke ritme van haar leven kunnen verstoren.

"De overeenkomst is voor de economische en zakenwereld," zei ze. "Voor ons als inheemse gemeenschap is de realiteit dat wij geen deel uitmaken van deze overeenkomsten. Wij hebben nooit deel uitgemaakt van de onderhandelingen. Er is nooit rekening met ons gehouden."