Toch konden de draconische beperkingen het coronavirus niet bedwingen, en met meer dan 8.600 sterfgevallen van meestal oudere, ongevaccineerde mensen, velen alleen al in de afgelopen twee maanden, moeten de burgers van Hongkong afrekenen met de kosten van enkele van de strengste sociale distantieregels ter wereld voor hun geestelijke gezondheid en levensonderhoud.

Lege straten in het financiële centrum, gesloten restaurants en bars, en kale schappen in de supermarkten zijn een bewijs van de ontwrichting die de COVID-19 regels van Hong Kong de mensen hebben aangedaan.

Jacky Ip, 33, runt een Japanse sake bar in Kowloon tegenover de haven van het Central business district, die vóór de pandemie tot 4 uur 's morgens open bleef, maar sindsdien verwoest is door verschuivende beperkingen van de openingstijden.

"Wij hebben veel geld verloren, en wel zo veel dat wij onze zaak bijna moeten sluiten. Op dit ogenblik hangt het af van de aandeelhouders die geld bijeenleggen om te zien hoe lang wij kunnen overleven," zei Ip.

Veel bedrijven in de stad zijn gedwongen te sluiten, waaronder sportscholen, restaurants en bars, terwijl anderen zeggen dat zij op geleende tijd leven.

Ip klaagde dat de verhuurders de huren niet hebben aangepast in een van de duurste onroerend-goedmarkten ter wereld om rekening te houden met het inzakken van de zaken.

"De grootste kostenpost is de huur en wij moeten het levensonderhoud van onze werknemers op peil houden. Het is niet eerlijk. U zegt ons dat wij met onze zaak moeten ophouden, maar u hebt de verhuurder niet gezegd dat hij moet ophouden ons de huur in rekening te brengen."

BEZORGD OM ZOON

Schoonheidssalonhoudster Lin Chan, 33, betreurt het dat haar bijna driejarige zoon sinds kort na zijn geboorte een gezichtsmasker moet dragen en maakt zich zorgen over zijn socialisatie.

"Hij is niet in staat geweest om naar de klas te gaan. En nu hij op kleuterklasniveau zit, is hij aangewezen op Zoom. De parken buiten zijn gesloten en hij heeft weinig mogelijkheden om vrienden en familieleden te ontmoeten en te communiceren. Zijn spraak ontwikkelt zich dus nogal traag en hij is bang voor vreemden," zei ze.

Chan woont met haar man in een klein appartement in de dichtbevolkte wijk Kowloon, en zij zei dat de regeringsregels, die haar salon verschillende keren hebben moeten sluiten, het inkomen van haar gezin hebben gekort.

"De regering vraagt mij voortdurend om de zaak te sluiten. En dan mag ik weer voor een paar maanden open. Zojuist heb ik voor vier maanden moeten sluiten. De impact op ons leven is dus echt groot. Ik hoop dat alles snel weer normaal kan worden, dat we ons gewone inkomen terugkrijgen, en dat het kind kan socialiseren."

OMRINGD DOOR LICHAMEN

Toen de recente uitbraak van COVID-19 de ziekenhuizen overspoelde, werkte het medisch personeel de klok rond om de patiënten te verzorgen.

"Wij moeten 72 patiënten op één afdeling verzorgen," zei verpleegster Lau Hoi-man, 37.

"Onze collega's hebben het ontzettend druk. Zij hadden geen tijd om te plassen of water te drinken of zelfs voor hun etenstijd."

Lau zei dat met de zo beperkte ruimte op de spoedeisende hulp en met het schokkende aantal doden "het kan zijn dat je elke wachtruimte moet bezetten voor het plaatsen van de dode lichamen en ook van onze levende patiënten."

"De meeste collega's hebben wel eens meegemaakt dat u een reanimatie moest uitvoeren omringd door dode lichamen. Het is heel triest om dat te zien."

FAMILIES GAAN UIT ELKAAR, MENSEN VERTREKKEN

De autoriteiten zullen vanaf volgende week beginnen met het versoepelen van enkele beperkingen, nu het aantal dagelijkse gevallen onder de 2.000 schommelt, maar de schade zal moeilijk terug te draaien zijn.

Hongkong zag in februari en maart een netto-uitstroom van ongeveer 70.000 mensen, tegen bijna 17.000 in december vóór de meest recente golf, omdat veel inwoners gefrustreerd raakten door de strenge regels.

Voor degenen die reeds buiten Hongkong waren, hebben de grensbeperkingen de mentale tol nog hoger doen oplopen.

Beary Pang, 40, zei dat zijn vader in maart overleed en dat drie van zijn zussen die overzee wonen, niet voor de begrafenis konden terugkeren.

"Degenen die overzee zijn kunnen de begrafenis alleen bijwonen via videoconferencing. Wij voelen ons nogal hulpeloos. Wij hadden maar één vader, maar toen het grootste gebeurde, konden zij niet terugkomen."

"Het is nogal moeilijk te aanvaarden."