Drie jaar later is de nationalistische leider klaar om de eerste vrouwelijke premier van Italië te worden.

Voorlopige resultaten van de algemene verkiezingen van zondag toonden aan dat Meloni's groep Broeders van Italië (FdI) de peilingen met bijna 26% van de stemmen overtrof, waardoor een alliantie van rechtse partijen een duidelijke meerderheid in beide kamers van het parlement behaalde.

Bij de laatste algemene verkiezingen in 2018 won FdI slechts 4,3%.

Als leider van de grootste partij krijgt Meloni vrijwel zeker de toestemming van het staatshoofd om een nieuwe regering te vormen en een groot aantal problemen aan te pakken, waaronder de stijgende energieprijzen en de oorlog in Oekraïne.

"Als deze nacht voorbij is, moeten we beseffen dat we niet aan het eindpunt staan, maar aan het begin. Vanaf morgen moeten we onze waarde bewijzen," zei de 45-jarige Meloni maandagochtend vroeg tegen de partijgelovigen.

De snelle groei van haar lot is nauw verbonden met de transformatie van de Italiaanse broeders, die uit de schaduw naar de hoofdstroom zijn getreden zonder ooit hun postfascistische wortels volledig te verloochenen.

Zowel vrienden als critici zeggen dat de opleving van de steun grotendeels te danken is aan de vastberadenheid van Meloni, die haar eerste lokale verkiezingen won toen ze 21 was en de jongste Italiaanse minister ooit werd toen ze op 31-jarige leeftijd de jeugdportefeuille kreeg in de regering van Berlusconi in 2008.

DE SCHADUW VAN MUSSOLINI

Haar opgang is vooral opmerkelijk gezien haar bescheiden achtergrond in een land waar familiebanden vaak belangrijker zijn dan verdiensten.

Ze werd opgevoed door een alleenstaande moeder in een volkswijk van de Italiaanse hoofdstad nadat haar vader hen na haar geboorte in de steek had gelaten, en ze heeft geen poging gedaan om haar sterke Romeinse accent te verliezen.

In haar autobiografie uit 2021, "Ik ben Giorgia", zegt Meloni dat ze op 15-jarige leeftijd een nieuwe familie vond, toen ze zich aansloot bij een lokale jeugdafdeling van de Italiaanse Sociale Beweging (MSI), die in 1946 werd opgericht door aanhangers van de in ongenade gevallen fascistische dictator Benito Mussolini.

Hardwerkend en pittig, viel ze al snel op bij partijactivist Fabio Rampelli, die cursussen organiseerde om een hopelijk nieuwe generatie conservatieve politici op te leiden.

"Mijn idee was om een rechtse regering voor te stellen, die niets te maken had met het (fascisme van de) jaren dertig," zei Rampelli, die plaatsvervangend hoofd is van de Broeders van Italië in het parlement.

"Meloni was blond, blauwogig, tenger, gemakkelijk en geestig. Ze was ook heel concreet en niet ideologisch. Alle kenmerken die we nodig hadden om Italiaans rechts naar een hoger plan te tillen," zei hij tegen Reuters.

VLAMMEN EN ENGELEN

De MSI werd midden jaren negentig ondergebracht in een nieuw orgaan met de naam Nationale Alliantie (AN), voordat het fuseerde met een mainstream conservatieve groep die was opgericht door voormalig premier Berlusconi.

In haar grootste politieke gok verlieten Meloni en een aantal AN-veteranen Berlusconi in 2012 en richtten zij samen Broeders van Italië op, genoemd naar de beginregels van het volkslied.

De partij behield het oude vlamsymbool van de oorspronkelijke MSI-fractie en Italiaanse media publiceren af en toe foto's van fascistische memorabilia in de kantoren van sommige regionale politici van Brothers of Italy.

Dergelijke relikwieën sieren het kantoor van Meloni niet. In plaats daarvan staan er talloze engelenbeeldjes, foto's van haar 5-jarige dochter, schaakspellen, een foto van paus Johannes Paulus met Moeder Teresa en potten met gekleurde pennen waarmee ze nauwgezet aantekeningen maakt.

In een interview met Reuters vorige maand verwierp ze elke suggestie dat haar partij nostalgisch was naar het fascistische tijdperk en nam ze afstand van opmerkingen die ze als tiener had gemaakt over Mussolini, een bondgenoot van nazileider Adolf Hitler in de Tweede Wereldoorlog, als een "goed politicus".

"Uiteraard heb ik nu een andere mening," zei ze, zonder verder uit te weiden.

Meloni vergelijkt haar partij met de Amerikaanse Republikeinse Partij en de Britse Conservatieve Partij. Patriottisme en traditionele gezinswaarden worden bejubeld, terwijl "woke" politieke correctheid en mondiale elites worden gehekeld.

"Ja tegen natuurlijke gezinnen, nee tegen de LGBT-lobby, ja tegen seksuele identiteit, nee tegen genderideologie, ja tegen de cultuur van het leven, nee tegen de afgrond van de dood," zei ze in een toespraak in juni voor aanhangers van de Spaanse rechtse partij Vox.

"Nee tegen het geweld van de islam, ja tegen veiliger grenzen, nee tegen massa-immigratie, ja tegen werk voor ons volk, nee tegen grote internationale financiën," vervolgde ze, in het Spaans, waarbij haar stem een crescendo van rood aangelopen woede bereikte.

"ONDERSCHAT"

Opiniepeilers zeggen dat het geheim van haar succes ligt in haar nieuwheidswaarde in de oude-mannenwereld van de Italiaanse politiek en de standvastigheid van haar compromisloze berichtgeving.

Terwijl haar bondgenoten Matteo Salvini en Silvio Berlusconi vorig jaar samen met centrum-links een eenheidsregering onder leiding van Mario Draghi vormden, weigerde Meloni, die de benoeming van een niet-gekozen voormalige centrale bankier ondemocratisch noemde.

Door dit besluit bleef Gebroeders van Italië als enige grote partij in de oppositie achter en hoefde zij impopulaire besluiten die tijdens de COVID-noodtoestand waren genomen, niet te verdedigen.

Meloni heeft zich in de aanloop naar de verkiezingen voorzichtig opgesteld en haar bondgenoten aangespoord geen beloften te doen die zij niet kunnen nakomen.

Zij heeft het Italiaanse establishment gerustgesteld door een sterke pro-westelijke boodschap uit te dragen, te beloven de defensie-uitgaven te verhogen en zich ertoe te verbinden het hoofd te bieden aan Rusland en China.

"Het zal niet het gebruikelijke 'spaghetti en mandoline' Italië zijn dat niet komt opdagen als de geschiedenis erom vraagt", aldus Meloni.

Al dat harde praten leidt in de Italiaanse pers onvermijdelijk tot vergelijkingen tussen Meloni en de voormalige Britse premier Margaret Thatcher.

De Italiaanse leider heeft hierop ingespeeld door te zeggen dat een van haar belangrijkste inspiratiebronnen de Engelse filosoof Roger Scruton is, die het Thatcherisme in Groot-Brittannië van intellectuele kracht voorzag.

Net zoals Thatcher 43 jaar geleden in Groot-Brittannië het glazen plafond naar de top verbrijzelde, lijkt Meloni in Italië hetzelfde te gaan doen. Maar ze staat hier niet bij stil.

Ze is tegen diversiteitsquota om de aanwezigheid van vrouwen in het parlement of de bestuurskamer te vergroten, omdat ze vindt dat vrouwen de top moeten bereiken door hun verdiensten. Ze zegt echter dat vrouw zijn voordelen heeft in het macho-Italië.

"Als vrouw word je vaak onderschat, maar dat kan je helpen," zei ze.