De Amerikaanse kabeloperator, in handen van de beroemde John Malone, is daar opnieuw een overtuigend voorbeeld van. Nog maar een paar jaar geleden prezen analisten de voordelen van een investering in Charter door te wijzen op de onweerstaanbare "Malone-methode": die van massale aandeleninkopen gefinancierd door goedkope schuld.

En daar zit het probleem: ten eerste is de kosten van kapitaal in een paar weken tijd verdrievoudigd als gevolg van de stijging van de basisrente; ten tweede is de methode alleen levensvatbaar als de onderliggende activiteit blijft groeien.

Het tegenovergestelde wordt hier gevreesd aangezien de operationele winst al drie jaar stagneert. Hoewel Charter nog steeds een unieke en niet-reproduceerbare infrastructuur heeft, wordt het ook volop getroffen door de concurrentie van glasvezel geïnstalleerd door mobiele operators. Om nog maar te zwijgen van 5G, dat na veel aankondigingen binnenkort met een onweerstaanbaar waardevoorstel zou moeten komen.

De koers van het Charter-aandeel is precies waar het zes jaar geleden was. Intussen gaf het bedrijf 62 miljard dollar uit aan aandeleninkopen, voor de helft gefinancierd door extra schuld. De operationele winst is in die periode weliswaar verdrievoudigd, maar de rentelasten lijken een vergelijkbaar traject te volgen.

De financiële hefboom bleef hangen op 4,5 keer de ebitda. Is dit model houdbaar wanneer de groeivooruitzichten afnemen, de kosten van kapitaal exploderen en er nog steeds ernstige inflatie heerst in investeringsuitgaven? De vraag is het waard om gesteld te worden, zoals blijkt uit de recente daling van de aandeelkoers.

Charter realiseerde een gemiddelde jaarlijkse contante winst (of vrije kasstroom) van 7 miljard dollar over de afgelopen drie jaar. De huidige ondernemingswaarde - marktkapitalisatie plus nettoschuld - vertegenwoordigt nog steeds een veelvoud van 22 keer die winst. Dat is mogelijk een hoge prijs om met vuur te spelen.