Slechts twee maanden nadat de beleidsmakers van de Federal Reserve een renteverlaging van 75 basispunten voor dit jaar in het vooruitzicht stelden, mijmeren sommigen al over de risico's dat de economie vanaf hier weer aantrekt - waardoor er mogelijk helemaal geen renteverlagingen meer nodig zijn.
Serieus?
Eerlijk gezegd schetsen ze slechts scenario's en blijven ze in grote lijnen vasthouden aan de kwartaalprognoses van december - ook al blijven de beleidsmakers vaag over de exacte timing.
Wat zeker lijkt, is dat er geen vast model of mechanische trigger is voor wat er nu gaat gebeuren - en dat er duidelijk geen haast is om de wapens op te nemen.
Zo is de "forward guidance" - die de afgelopen 15 jaar werd geïntroduceerd als hulpmiddel om de langetermijnrente te verlagen wanneer de beleidsrente op nul kwam en niet meer verder kon dalen - voorlopig zo goed als verdwenen.
De beleidsrente van 5% of meer is de dominante hefboom. En updates van gegevens of peilingen van het bedrijfsleven dicteren nu de duwtjes, knikjes en knipogen van vergadering tot vergadering over hoe die rentevoet zal evolueren.
In een reeks interviews sprak de baas van de Atlanta Fed, Raphael Bostic - een stemgerechtigd lid van het Federal Open Market Committee dit jaar - vorige week over de "kunst" van het timen van de eerste renteverlaging.
Op een vraag hoe de Fed zal weten wanneer ze moet verlagen? gaf Bostic aan dat het net zo goed zou gaan om professionele gevoeligheid voor het zich ontvouwende bewijs als om een vooraf bepaald plan.
"Er zal kunst aan te pas komen," zei hij tegen CNBC. "Maar ik denk dat we op een punt zullen komen waar het volledige scala aan informatie over inflatie ons zal vertellen dat normalisatie dichterbij is."
Op zijn conto te schrijven, gaf Bostic al snel details over wat hij nauwlettend in de gaten hield - namelijk een zorgwekkende spreiding van de inflatie, waarbij bijna een derde van het favoriete PCE-prijzenmandje van de Fed een jaarlijkse stijging van meer dan 5% liet zien - bijna 50% meer dan in meer 'normale' tijden.
En hij vreesde dat de welkome daling van de zogenaamde 'trimmed mean' kerninflatiecijfers - die prijsuitschieters verwijderen - "plateau's" lijken te vormen met percentages die nog steeds boven de Fed's doelstelling van 2% liggen.
En dus vond Bostic, die aan de enigszins havikistische kant van de Fed-raad staat en in december slechts twee renteverlagingen voor 2024 voorspelde, dat de desinflatie "een beetje hobbelig" was.
"We moeten gewoon geduldig zijn," voegde hij eraan toe. "Laat de tijd zijn werk doen, laat mensen een nieuw evenwicht vinden en dan komt het wel goed.
Maar het was ook Bostic die sprak over het risico dat "opgekropte uitbundigheid" de binnenlandse vraag en de prijsdruk weer zou kunnen aanwakkeren.
Om de markten niet weg te laten lopen met eenzijdige weddenschappen, leken alle bases gedekt.
Mary Daly, het hoofd van de Fed van San Francisco, een typisch meer dovish Fed-leider die dit jaar drie verlagingen voorspelde en ook een stemmer is in het FOMC, sprak uitbundiger over het "ondubbelzinnig goede nieuws" over de inflatie.
Maar ook zij was even hongerig naar meer informatie voordat ze zich vastlegde op een eerste verlaging. "We zullen de verleiding moeten weerstaan om snel te handelen wanneer geduld nodig is".
Zonder een vast draaiboek, laten de economische berichten voor het nieuwe jaar over een krachtigere Amerikaanse inflatie en banengroei, maar een zachtere activiteit in de detailhandel en industrie, iedereen nog steeds in de afwachtende modus.
BELEIDSMAKERS
In sommige opzichten is de Fed er - misschien kunstig - in geslaagd om geduld, waakzaamheid, flexibiliteit en vastberadenheid tegelijk uit te stralen zonder het beleid sinds juli ook maar iets te wijzigen.
Zozeer zelfs dat de Fed er dit jaar in geslaagd is om de marktprijzen terug te slepen naar waar ze sinds december wilden zijn - door de lucht uit de overmatig hoge renteverlagingsweddenschappen te laten lopen die snel na die vergadering opdoken en die nu minder dan vier kwart-punten verschuivingen in 2024 prijzen, vergeleken met zes een maand geleden.
En dat is gelukt zonder al te veel verstoringen: de lange rente < US10YT-=RR> is weer gestegen naar het niveau van december, maar nog steeds zo'n 75 basispunten onder de pieken van oktober, terwijl de beurskoersen naar recordhoogtes surfen.
Op dinsdag wees Deutsche Bank op wat zij nu ziet als een "kortere" Fed-cyclus dan zij oorspronkelijk dacht - 100bps verlagingen vanaf juni - en gaf de schuld aan de "hardnekkigheid" van de inflatie, waarbij de 3-maands geannualiseerde kerninflatie van de consumentenprijzen nog steeds boven de 4% ligt.
Nuveen Chief Investment Officer Saira Malik was somberder en zei dat een eerste verlaging misschien niet eens voor de tweede helft van het jaar komt. "De Fed is nog niet klaar om de lente in te zetten."
Vecht niet tegen de Fed, met andere woorden.
Een soortgelijk spel speelt aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.
De Europese Centrale Bank heeft ook haar verschillende haviken en duiven uitgezonden om de markt in het ongewisse te laten - maar beide partijen hebben dezelfde boodschap afgegeven: meer geduld en geen mechanische trigger voor een eerste stap.
Het resultaat is dat het renteverlagingstraject van de markt nu lijkt op dat van de Fed, ook al staat de eurozone aan de vooravond van een recessie en zijn de Verenigde Staten booming met een jaarlijkse productiegroei van meer dan 3%.
Kritisch over de hardnekkigheid van de ECB ondanks een slechtere onderliggende economische situatie, wees Unicredit economisch adviseur Erik Nielsen erop dat beide zijden van het debat in de ECB-raad nu hetzelfde zeggen "met slechts nuances om hen te verdelen".
Twee recente toespraken die hij aanhaalde waren van het havikistische bestuurslid Isabel Schnabel en de meer dovistische hoofdeconoom Philip Lane - en toch leken beiden het eens te zijn over de noodzaak om de vraag verder terug te dringen om te voorkomen dat bedrijven hun prijzen verhogen.
"De binnenlandse vraag in de eurozone is al bijna twee jaar niet meetbaar gegroeid - wat overigens heeft geleid tot het grootste verschil in inkomensgroei per hoofd van de bevolking tussen Europa en de VS in decennia," aldus Nielsen, die verbaasd was over de houding van de ECB.
Het kan zijn dat alle grote centrale banken gewoon meer tijd willen.
Maar misschien moeten ze binnenkort hun standpunten beter differentiëren om ze af te stemmen op de binnenlandse economische realiteit, in plaats van samen te spannen om de buitensporige marktverwachtingen in goede banen te leiden.
En dat is het punt waarop de valutakoersen en de bredere financiële markten wel eens heel dartel zouden kunnen worden.
De hier geuite meningen zijn die van de auteur, een columnist voor Reuters.
