Onder hen op de mars van 1 juli 1972, georganiseerd door de activistische groepering het Gay Liberation Front (GLF), was John R. Lloyd, nu 69.

"O, het was opwindend. Het gaf kracht. Wij dachten dat wij de wereld konden overnemen en haar veranderen naar hoe wij ons voelen... Het ging ook over systeemverandering," zei hij.

Roz Kaveney, een 73-jarige transvrouw, herinnerde zich: "Het ging erom dat je je door niemand laat vertellen wie je bent, of wat je moet doen. Het ging over autonomie. Het ging over vrijheid, en het ging over vreugde."

Homoseksualiteit werd in 1967 in Engeland en Wales gedecriminaliseerd voor mensen ouder dan 21 jaar. Actievoerders wilden de leeftijd van toestemming verlagen tot 16 jaar, dezelfde als voor heteroseksuele paren, met het argument dat er "geen leeftijdsgrens aan de liefde mocht worden gesteld." De wet werd uiteindelijk in de jaren 2000 gelijkgetrokken.

Sprekend in zijn huis in Deal, in het zuiden van Engeland, bekeek de 73-jarige Simon Watney oude foto's van de mars en herinnerde zich zijn redenen om met zijn toenmalige vriendje mee te lopen.

"Ik wilde gewoon geen misdadiger zijn. Ik vond het schandalig dat ik net als al mijn vrienden moest opgroeien onder de schaduw van de wet," zei hij. Omstanders reageerden op verschillende manieren, herinnerde hij zich.

"Sommige mensen spuwden, sommige mensen schreeuwden. De meeste mensen waren een beetje verbaasd, denk ik, en verbijsterd. Sommige mensen keken gewoon de andere kant op."

Eric Ollerenshaw, 72 jaar, herinnerde zich hoe de politie die dag niet onbeleefd was, maar er "duidelijk ongemakkelijk uitzag."

Het was een tijdperk waarin coming out helemaal nieuw was, zei de 72-jarige Nettie Pollard. "Het idee dat lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders zich niet moeten verstoppen, maar juist open over zichzelf moeten zijn."

De Londense Pride mars is uitgegroeid tot het grootste gratis eendaagse evenement van het land, met dit jaar 30.000 geregistreerde deelnemers en nog eens duizenden langs de straten.

De organisatoren van de Pride van dit jaar zeggen dat zij de fakkeldragers van 50 jaar geleden zullen herdenken, en dat zij de aandacht zullen vestigen op de uitdagingen waarmee de gemeenschap volgens hen op nationaal en mondiaal niveau nog steeds geconfronteerd wordt.

NIET ALLEEN EEN FEEST

Veteranenactivist Peter Tatchell, die op die dag in 1972 ook meeliep, zei dat Pride de laatste jaren overgecommercialiseerd en zakelijk geworden was en dat hij een alternatief evenement zou bijwonen.

"Het is nu eigenlijk een groot feest geworden. En feestjes zijn prima, maar we moeten ook protesteren, want er zijn nog onafgemaakte zaken, er zijn nog gevechten die onze gemeenschap moet leveren en winnen."

Tatchell zei bijvoorbeeld dat hij graag een vereenvoudiging zou zien van het proces waarmee transpersonen hun wettelijke identiteit veranderen.

Sommige van de oudgediende actievoerders dachten na over de broosheid van de rechten die zij gewonnen hadden.

"Die wereld kan inderdaad, zoals we zo treurig in Rusland en elders zien, van de ene dag op de andere (worden) omgevormd en weggenomen. En er is geen vrijheid die niet kan worden teruggedraaid," zei Watney.

De Libanese arts Jawad, 27 jaar, die alleen zijn voornaam gaf, zei dat hij deze zomer voor het eerst zou meelopen met Pride in Londen, omdat hij zelf zowel in Libanon als in Rusland het mikpunt van haat was geweest.

"Ik was bijna gearresteerd omdat ik homo was door een of andere militie in Libanon. Omdat ik me daar dus onveilig voel en niet vrij mijn leven als homo kan leiden, moest ik vertrekken," zei hij.

"Ik kan daar niet echt zijn wie ik ben zonder mij mijn hele leven te verbergen."

Jawad zei dat hij de oorspronkelijke marcheerders dankbaar is, die de weg hebben gebaand voor toekomstige generaties.

"Voor veel mensen is het misschien maar een mars, maar voor mij betekent het veel meer. Het betekent dat ik veilig op een plek kan lopen en over mijn problemen kan praten. Praten over mijn rechten, en ook mijn seksualiteit en geaardheid omarmen."