Het plan is om geleidelijk Ecuadoraanse euro-obligaties op te kopen met geld van multilaterale kredietverstrekkers, filantropische instellingen en institutionele beleggers en elk een overeengekomen deel van de jaarlijkse coupon uit te betalen.
De rest zou gebruikt worden om projecten te financieren zoals het verwijderen van plastic uit de oceaan en het herstellen van mangroves. OFC is deze maand begonnen met fondsenwerving en verwacht een extra $2 miljard te genereren voor impactactiviteiten zodra het volledig ontwikkeld is.
Om meer risicomijdende investeerders aan te trekken, zei OFC dat het met verzekeraars van Lloyd's of London sprak om een dekking te kopen die effectief een rendement zou garanderen. De obligaties zouden worden aangehouden in een speciaal voor het initiatief opgerichte onderneming.
"Het stelt ons in staat om het verschil tussen de kosten van kapitaal en de financiering die we hebben voor de impact te mobiliseren," zei Erik Wandrag.
"Het stelt ons ook in staat om niet alleen transacties te versnellen, maar ook de impact die we willen bereiken," voegde hij eraan toe, en hij beschreef het plan als onderdeel van een regionaal programma voor de Pacifische kust van Latijns-Amerika dat ook in Afrika zou kunnen worden nagevolgd.
De behoefte is acuut. Een OESO-studie uit 2022 schatte dat er 30 miljoen ton plastic afval in de zeeën en oceanen van de wereld lag en nog eens 109 miljoen ton in de rivieren.
De belangrijkste aandeelhouder van OFC is het in Nederland gevestigde Climate Fund Managers (CFM), dat fondsen heeft gevormd in samenwerking met onder andere het Nederlandse Fonds voor Klimaat en Ontwikkeling (DFCD) en de Europese Commissie.
KLIMAAT EN BIODIVERSITEIT
Landen zijn in toenemende mate op zoek naar manieren om het behoud van biodiversiteitsrijke ecosystemen te financieren, nadat ze in 2022 een historische overeenkomst bereikten om sneller actie te ondernemen.
Het probleem is vooral acuut in ontwikkelingslanden, die enkele van 's werelds grootste en meest waardevolle gebieden te beschermen hebben, maar die vaak financieel te krap zitten om al het benodigde behoud te financieren.
Een oplossing die steeds populairder wordt, is dat landen als Ecuador, Belize en Barbados hun natuurbeschermingsprogramma's uitbreiden in ruil voor een verlaging van hun schuldaflossing, door middel van een zogenaamde schuld-voor-natuurruil.
Het enige nadeel is dat de meeste relatief bescheiden van omvang zijn en dat het jaren kan duren voordat er overeenstemming wordt bereikt. Een recordruil van $1,6 miljard voor Galapagos vorig jaar bracht bijvoorbeeld ongeveer $500 miljoen op voor milieuprojecten. Andere hebben veel minder opgebracht.
Tijdens de COP28 klimaatonderhandelingen in Dubai vorig jaar werd een wereldwijde werkgroep gelanceerd om te kijken hoe de markt kan worden opgeschaald, maar OFC, dat deelnam aan de Galapagos swap, zei dat het gelooft dat zijn nieuwe model een nog grotere impact kan hebben.
Hoewel OFC contact onderhoudt met de regering van Ecuador, zei Wandrag bijvoorbeeld dat haar formele zegen niet nodig was om door te gaan. En omdat er geen schuldherstructurering aan te pas komt en de obligaties na verloop van tijd op de open markt gekocht kunnen worden, kan de aanpak bijna overal gekopieerd worden.
Bijna 180 regeringen zullen in november in Korea bijeenkomen voor de vijfde en laatste onderhandelingsronde over een wereldwijd verdrag om een einde te maken aan de plasticvervuiling. Het plan is om die overeenkomst begin volgend jaar formeel te ondertekenen in de Galapagos.
Net daarvoor komen de landen bijeen in Azerbeidzjan voor de volgende ronde van de klimaatonderhandelingen, COP29, waarbij de verbanden tussen klimaat en biodiversiteit waarschijnlijk een prominentere rol zullen spelen. (Verslaggeving door Simon Jessop en Marc Jones; Bewerking door Alex Richardson)
