Een consistente tegenstrijdigheid in de Australische mijnbouwsector is dat er weliswaar dringend nieuwe mijnen moeten worden ontwikkeld om grondstoffen te leveren voor de energietransitie, maar dat het kapitaal om dat te doen moeilijk te vinden is.

Het relatief makkelijke gedeelte is het verkrijgen van een exploratievergunning, het doen van de eerste boringen en het aantonen van een bron.

Het moeilijke gedeelte is dan om de financiering rond te krijgen om de mijn van exploratie tot productie te ontwikkelen.

Ondanks de verwachte sterke vraag naar kritieke mineralen zoals lithium, kobalt en zeldzame aardmetalen, hebben jonge mijnbouwbedrijven het moeilijk met het traditionele model van het aantrekken van eigen vermogen en schuldfinanciering.

Daar zijn verschillende redenen voor, waaronder de hogere kosten van schulden door de sterke stijging van de rentetarieven in de afgelopen jaren, en hoewel de rentetarieven misschien een hoogtepunt hebben bereikt, wordt niet verwacht dat ze in de komende jaren snel zullen dalen.

Aandelenfinanciering is ook lastig, aangezien potentiële investeerders over het algemeen relatief snelle rendementen willen en echt op zoek zijn naar mijnen die bijna gaan produceren, in plaats van mijnen die nog jaren verwijderd zijn van de eerste verschepingen.

Een ander probleem is dat zowel investeerders met vreemd als met eigen vermogen over het algemeen een soort zekerheid van rendement eisen, en dit betekent dat ze een idee moeten hebben van de toekomstige prijs van de grondstoffen in kwestie.

Het probleem is dat er vaak geen haalbare termijnprijzen zijn voor bepaalde speciale metalen, en dat de prijzen die er zijn grotendeels afhankelijk zijn van de ontwikkelingen in China, 's werelds grootste koper en verwerker van grondstoffen.

Australische overheidsgegevens illustreren het probleem enigszins: het Resource and Energy Major Projects Report, dat in december werd gepubliceerd door het Department of Industry, Science and Resources, laat een daling zien in de waarde van toegezegde en voltooide projecten in 2023.

De waarde van 86 vastgelegde projecten die in 2023 in uitvoering zijn, is gedaald tot A$77 miljard ($50,3 miljard), waarbij het grootste deel van het geld wordt geïnvesteerd in olie en gas, terwijl kritieke mineralen goed zijn voor 11 projecten met een waarde van A$5 miljard.

Hoewel het cijfer voor 2023 iets lager is dan in 2022, ligt het ook ver onder de meer dan A$200 miljard die werd geïnvesteerd op het hoogtepunt van de Australische boom op het gebied van hulpbronnen in 2015, toen er grote ijzerertsmijnen en vloeibaar aardgasprojecten werden gebouwd.

Australië is 's werelds grootste exporteur van ijzererts, staat op de tweede plaats voor LNG en is ook de grootste verscheper van metallurgische steenkool en lithium.

De vraag is hoe een beginnende mijnwerker met een grote bron voor een veelgevraagd mineraal aan het geld komt om een mijn te bouwen en te exploiteren.

Hoewel stimuleringsmaatregelen van de overheid kunnen helpen, is het onwaarschijnlijk dat deze bron van steun voldoende zal zijn.

ROYALTY'S ALS REDDING?

Het kan zijn dat royalty's, of streaming, een vorm van financiering die in Noord-Amerika succesvol is geweest, naar Australië kan worden getransplanteerd.

Hierdoor krijgt een mijnbouwer vooraf toegang tot kapitaal in ruil voor een royalty van een bepaald percentage van de verkoopopbrengst zodra de productie begint.

De royalty geldt meestal voor de levensduur van de mijn en kan ook worden toegepast op eventuele uitbreiding van de bron.

Er zijn verschillende bedrijven in Noord-Amerika die dit type financiering verstrekken, waarvan Franco Nevada een van de bekendste is.

Een groot deel van de royaltyfinanciering vindt echter plaats in de goudmijnbouw en niet in kritieke mineralen of andere metalen.

Het Australische Deterra Royalties probeert dit te veranderen door te investeren in kritieke en andere mineralen.

Het in Perth gevestigde bedrijf is in 2020 ontstaan uit Iluka Resources, met als belangrijkste bezit een royalty op een belangrijke ijzerertsbron in West-Australië, die wordt geëxploiteerd door BHP Group.

Dit voorziet Deterra van een solide inkomstenstroom en kapitaal om te investeren, het probleem is om de Australische markt zover te krijgen dat zij streaming omarmt.

Chief Executive Julian Andrews vertelde de Melbourne Mining Club tijdens een evenement vorige week dat het bedrijfsmodel van zijn bedrijf niet goed begrepen wordt in Australië, maar de activa wel, terwijl ze in Noord-Amerika het model wel begrijpen, maar de activa niet.

"Wij hebben een mandaat om fondsen te verstrekken aan mijnen om nieuwe projecten te ontwikkelen," zei Andrews.

Het is de grootste uitdaging voor Deterra om leidinggevenden in de junior mijnbouw te laten begrijpen wat royalty's inhouden, en ook om investeerders in het bedrijf te laten begrijpen dat royalty's meer zijn dan alleen het ontvangen van stevige dividendbetalingen.

Wat voor bedrijven als Deterra kan werken, is dat ze minder gefocust zijn op zaken als of een schuldlening kan worden terugbetaald, of dat de aandelenkoers van een mijnbouwbedrijf zal stijgen.

Zij richten zich op de levensduur van de mijn en de verwachte productie, aangezien de royalty's uit de inkomsten komen en andere factoren zoals bedrijfskosten minder belangrijk zijn.

Andrews is duidelijk dat beleggen in royalty's niet het wondermiddel is voor de zorgen van de Australische junior mijnbouwsector, maar eerder een deel van de oplossing.

Het zou zomaar kunnen dat met hogere rentetarieven voor langere tijd en nerveuze aandelenbeleggers, de tijd rijp is voor royalty's.

De hier geuite meningen zijn die van de auteur, een columnist voor Reuters. (Bewerking door Stephen Coates)