Het land ligt op schema om in de komende jaren de productie te verdubbelen van ongeveer 20 miljard kubieke meter (bcm) tot ongeveer 40 miljard kubieke meter (bcm), naarmate het de huidige projecten uitbreidt en nieuwe velden online brengt, zeggen ambtenaren uit de industrie.

Israël bevoorraadt momenteel zijn eigen markt en exporteert via een plaatselijk netwerk van pijpleidingen naar buurlanden Egypte en Jordanië, terwijl veel van het extra gas voor Europa bestemd is.

"De hoop is om een betrekkelijk snel werkend proces tot stand te brengen en reeds tijdens de zomer tot een kaderovereenkomst te komen," zei Lior Schillat, directeur-generaal van het Israëlische Ministerie van Energie, tijdens een recent bezoek aan het boorschip bij Karish, een gasveld zo'n 90 km voor de kust van Israël dat later dit jaar in bedrijf moet komen.

De eigenaar ervan, het in Londen gevestigde Energean, ontdekte onlangs nog meer afzettingen in de buurt.

"In het begin zal het om kleine hoeveelheden gaan en langzaam, naarmate de productie- en leveringscapaciteiten toenemen, (zullen de hoeveelheden) toenemen," zei Schillat.

Overeenkomsten als deze, zei hij, worden gewoonlijk eerst gesloten tussen regeringen en de deals worden dan in de particuliere sector afgerond. Realistisch gezien zou dit Europa niet eerder dan in 2024 helpen, zei hij, zonder te specificeren welke landen of groepen er eventueel bij betrokken zouden zijn.

ROUTE

Het kiezen van een aanvoerroute is een uitdaging die het navigeren door de politiek van de regio vereist, maar één optie zou zijn om naar Europa uit te voeren via vloeibaarmakingsinstallaties in Egypte en het dan naar het noorden te pijpen via pijpleidingen die zich in verschillende planningsstadia bevinden.

Een drijvende faciliteit voor vloeibaar aardgas (FLNG), waarover ook gesproken wordt, zou het mogelijk maken het gas rechtstreeks van Israël naar Europa te transporteren.

Andere mogelijkheden zijn de voorgestelde Eastmed-pijpleiding, een ambitieus en kostbaar project dat de gasvelden met het Europese vasteland zou verbinden, of een kortere pijpleiding naar Turkije. {nL8N2971OL}

Egypte is de snelste route naar Europa, een FLNG zou onafhankelijkheid bieden ten opzichte van een doorvoerland, terwijl een rechtstreekse pijpleiding de goedkoopste eindverbruikerprijs zou opleveren, maar langer zou duren om aan te leggen, zei gasconsultant Gina Cohen in een rapport dat zowel aan het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken als aan het Europees Parlement werd voorgelegd.

"Israël moet zo snel mogelijk handelen, want het venster om contracten te ondertekenen en een belangrijke gasleverancier van Europa te worden, zal slechts voor een beperkte tijd geopend zijn," zei Cohen.

Israël, Cyprus en Griekenland hebben reeds een overeenkomst ondertekend om een onderzeese stroomkabel aan te leggen die hun elektriciteitsnetten met elkaar verbindt en in noodgevallen reserve-energie aanbiedt.

Europa wil vanwege de oorlog in Oekraïne de aanvoer uit Rusland, leverancier van ongeveer 40% van zijn aardgas, stopzetten. De Russische leveringen bedroegen vorig jaar in totaal ongeveer 155 bcm.

Het Israëlische gas zou Europa helpen diversifiëren, samen met de aanvoer uit andere landen, zoals de Verenigde Staten en Qatar.