Het kleine meisje is één van een groeiend aantal kinderen in Gaza die beide ouders, en in sommige gevallen hun hele familie, hebben verloren in de oorlog tussen Israël en Hamas, en die worden verzorgd door verre familieleden, vrienden of zelfs vreemden.

"Dit meisje weet niet dat ze haar familie verloren heeft, en wij zijn nu verantwoordelijk voor haar," zei Rajaa al-Jarou, die getrouwd is met een oom van Razan en nu voor het meisje zorgt in het Al Aqsa Martelarenziekenhuis in Deir al-Balah, centraal Gaza.

Ondanks de grote korst op haar voorhoofd en de dunnere littekens die van haar wenkbrauw naar haar wang lopen, straalde Razan's gezicht een brede glimlach uit terwijl ze met twee roze lappenpoppen speelde en naar ze kirde zoals een moeder met een baby zou doen.

Haar glimlach verdween toen haar werd gevraagd wat ze het meest miste in het ziekenhuis.

"Ik mis mijn familie. Ik mis het om ze te zien," zei ze, plotseling verdrietig en ernstig.

Haar linkerbeen lag plat op het bed, van boven tot onder in het gips.

"Ik ben aan mijn been geopereerd, het was gebroken. En zoals je in mijn voorhoofd kunt zien zit er een wond, en ik heb vier operaties in mijn schedel gehad, maar godzijdank ben ik goed en godzijdank word ik beter," zei ze.

Younis al-Ajla, een arts die betrokken was bij de zorg voor Razan, zei dat zij en veel andere kinderen alleen naar het ziekenhuis waren gebracht.

"Veel kinderen die naar het Al Aqsa Martelarenziekenhuis komen, kennen hun naam niet. We schrijven 'onbekend' op hun invoerdossier totdat één van hun familieleden komt en hen herkent," zei hij, eraan toevoegend dat dit al vele dagen het geval was bij Razan.

ZE ZIJN IEDEREEN KWIJT

James Elder, hoofdwoordvoerder van UNICEF, het VN-agentschap voor kinderen, zei dat het moeilijk was om te bepalen hoeveel Gazaanse kinderen nu wees zijn door het grote aantal mensen dat gedood wordt en de wanhopige omstandigheden ter plaatse.

"Er zijn zo, zo veel kinderen die beide ouders verloren hebben, maar erger nog, ze hebben hele families verloren," zei hij.

Familieleden of buren komen meestal naar voren om voor verweesde kinderen te zorgen, hoewel er gevallen waren die zo extreem waren dat er niemand meer in leven was om dit te doen, zei hij.

"Ik heb kinderen ontmoet, meestal in ziekenhuizen omdat ze gewond waren geraakt toen hun huis getroffen werd, ze verloren hun moeder en hun vader en grootouders, tantes en ooms, broers en zussen, iedereen.

"Als een kind het laatste overlevende familielid is, dan heb je echt een probleem."

De oorlog werd uitgelokt door militanten van Hamas die op 7 oktober door het zuiden van Israël trokken, waarbij volgens Israël 1200 mensen, waaronder baby's en kinderen, werden gedood en 240 mensen van alle leeftijden werden ontvoerd om in Gaza als gijzelaars te worden vastgehouden.

Israël heeft gezworen Hamas te vernietigen en heeft daarop gereageerd met een militaire aanval en een totale belegering van de dichtbevolkte strook, waarbij volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza meer dan 18.000 mensen om het leven zijn gekomen, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Gemma Connell, een hulpverlener van de V.N. die het ziekenhuis in Deir al-Balah bezocht, hurkte neer om met een jong meisje te praten dat met verbonden voeten op de grond zat en in haar ene hand een gedeeltelijk opgeblazen blauwe ballon en in haar andere hand een pakje snoepjes vasthield. Het meisje leek versuft en reageerde niet.

Connell zei dat ze veel getraumatiseerde kinderen had ontmoet die gewond, hongerig, bang en in veel gevallen rouwend waren.

"Velen van hen hebben hun broers en zussen zien sterven, hun ouders zien sterven," zei ze in een telefonisch interview op maandag, los van haar bezoek aan het ziekenhuis.

"Gisteren ontmoette ik een jong meisje van ongeveer vier jaar oud dat niet kon praten door wat ze gezien had. Ze kon niet eens haar naam zeggen. Haar ogen waren zo groot als die van een hert in de koplampen ... Zo zien kinderen in Gaza eruit."