Terwijl de eerste weken van de zomer op het noordelijk halfrond dodelijke hittegolven met zich meebrengen, werden de ruim 45.000 deelnemers aan de evenementen tijdens de Londense Klimaatactieweek gewaarschuwd dat er concrete toezeggingen nodig zijn tijdens de klimaatonderhandelingen in Azerbeidzjan in november.
In de hoofdstad Bakoe zullen de landen overeenstemming proberen te bereiken over een nieuw jaarlijks streefcijfer voor de hoeveelheid investeringen die in ontwikkelingslanden nodig zijn ter vervanging van de $100 miljard die de rijke landen vanaf 2020 jaarlijks aan klimaatfinanciering hebben toegezegd en die in 2022 worden gehaald.
De landen moeten ook ambitieuzere plannen maken om de uitstoot tot 2035 te verminderen, nu de gemiddelde temperatuur wereldwijd nieuwe maandrecords heeft bereikt en in sommige gevallen de limiet voor de wereldwijde temperatuurstijging van 1,5 graden Celsius boven het pre-industriële gemiddelde is overschreden. "We hebben financiering op grote schaal nodig," zei Selwin Hart, speciaal adviseur van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties voor klimaatactie, tijdens een evenement deze week.
"Ondanks de zeer duidelijke economische argumenten voor urgentie en ambitie, gaan we gewoon niet snel genoeg. En naar mijn mening is de klimaatcrisis een crisis van politieke wil," zei hij.
Een studie uit 2023 schatte dat ontwikkelingslanden tegen 2030 ongeveer $2,4 biljoen per jaar zouden moeten investeren om hun economieën koolstofvrij te maken, waarvan $1 biljoen uit externe bronnen.
Voorbereidende besprekingen eerder deze maand in Bonn, Duitsland, legden voortdurende meningsverschillen bloot tussen de grootste economieën ter wereld over wie hoeveel zou moeten bijdragen.
"Het is nog te vroeg om over de hoeveelheid te praten," zei Catherine Stewart, Canada's ambassadeur voor klimaatverandering, in een interview. Er is meer discussie nodig over waar het geld vandaan moet komen en "het feit dat we iedereen aan tafel nodig hebben.
Mahmoud Mohieldin, U.N. Klimaatveranderingskampioen op hoog niveau voor Egypte, zei tegen Reuters dat de besprekingen "nog ver verwijderd zijn van het bereiken van een overeenkomst over bijna alles vanuit het perspectief van een ontwikkelende economie of opkomende markten".
Hoewel het beoogde financieringsbedrag belangrijk was, zei Mohieldin dat er meer duidelijkheid moest komen over de soorten financiering die aangeboden zouden worden, zoals leningen, aandelen of garanties, en hoe deze geteld zouden worden om ervoor te zorgen dat regeringen hun beloften nakomen.
"Helaas dragen sommige van de grote geavanceerde economieën niet echt hun steentje bij... er zijn veel beloftes die niet worden nagekomen," zei hij.
Brian O'Callaghan, een adviseur van de Economische Commissie voor Afrika van de Verenigde Naties, zei dat hij bezorgd was dat de dynamische aard van de klimaatgevolgen niet goed tot uiting kwam in de discussies over de financieringsdoelstelling.
"Voor mij zou het getal hoger moeten zijn dan een biljoen per jaar," zei hij. "En dan is er nog de vraag hoe dat getal in de loop van de tijd verandert en eerlijk gezegd ontbreekt dat niveau van verfijning volledig in deze technische dialogen met deskundigen."
Er is een krachtiger beleid nodig om schonere technologieën aan te moedigen en de uitstoot in de ontwikkelde landen te verminderen, zo hoorden de afgevaardigden, in navolging van een nieuw initiatief dat aan het begin van de week werd gelanceerd.
Mission 2025, gesteund door toonaangevende bedrijven, investeerders en steden, wil regeringen aanmoedigen om een ambitieus beleid op te stellen wanneer zij begin volgend jaar hun volgende ronde klimaatdoelstellingen indienen bij de Verenigde Naties.
"De belangrijkste hindernissen voor het bereiken van de klimaatmaatregelen die we nodig hebben, zijn niet de economie of de technologie, maar de politiek en institutionele verandering," zei Nick Mabey, oprichter van het jaarlijkse evenement en co-Chief Executive van het onafhankelijke onderzoeksbureau E3G. (Verslaggeving door Susanna Twidale, Virginia Furness en Simon Jessop, aanvullend verslag door Gloria Dickie; Redactie door Ros Russell)
