Arslan, haar man en hun drie kinderen overleefden vijf dagen, opgesloten onder het puin van hun flatgebouw van vijf verdiepingen. Het feit dat het hele gezin er levend uit is gekomen, maakt van hen een zeldzaam overlevingsverhaal in de stad Nurdagi, waar de meeste gebouwen zijn ingestort of voor sloop zijn gemarkeerd.

Het is nauwelijks twee weken geleden dat het gezin uit het ziekenhuis werd ontslagen en het vijftal probeert de draad weer op te pakken van wat zij hun vorige leven noemen. In hun geïmproviseerde nieuwe huis achter een benzinestation zetten ze voorzichtig hun routine weer op.

"We waren een welgesteld gezin. We hadden twee huizen en een auto. We waren God dankbaar voor dat alles. En we zijn nu dankbaar dat al mijn kinderen veilig zijn. Ik heb geen angst nu mijn familie naast me staat," zei Havva terwijl ze naast een houten picknicktafel zat na een gezinsontbijt.

Havva en haar man, Hasan, verloren 36 van hun familieleden in de beving en het verdriet is rauw. Een van hun overlevende familieleden, grootmoeder Arslan, woont met een gebroken voet in een container ernaast.

Kennissen komen langs om te condoleren.

Hasan, een accountant, zegt dat hij binnenkort weer aan het werk kan.

"Klanten zijn weer gaan bellen. De gouverneur heeft stadsaccountants een container gestuurd, het gilde zal een computer en een printer sturen. Ik zal dan beginnen waar ik gebleven was," zegt Hasan.

Hij wijst naar een stoffige metalen kluis met documenten die zijn geborgen uit zijn ingestorte kantoor.

Beide ouders zijn blij dat twee van hun kinderen, een in de 4e klas en een in de 8e, weer naar school kunnen.

"Kinderen hebben school nodig," zegt Havva, die eraan toevoegt dat de autoriteiten een school aan het opzetten zijn in een nabijgelegen tentenstad, waar de kinderen in eerste instantie twee dagen per week kunnen terugkeren.

WE LEVEN ALLEMAAL NOG

De oudste dochter, Fatmagul, 19, is begonnen met de voorbereiding van toelatingsexamens voor de universiteit, die ze over een paar maanden moet afleggen.

"Ik wilde dat ze ging studeren, maar alleen als ze dat kon, dus wachtte ik af," zei Havva.

"Op een dag werd ik wakker, opende mijn ogen en zag haar bij de tafel zitten studeren. 'We moeten ergens beginnen, mam', zei ze."

In de nacht van de beving haastten de ouders en de drie kinderen zich om elkaar vast te houden toen het hevige schudden toesloeg.

Toen de muren om hen heen instortten, begaf de vloer eronder het en viel de familie Arslan een verdieping naar beneden, terwijl de vier verdiepingen erboven seconden later om hen heen naar beneden stortten.

Ze zaten opgesloten in een pikdonkere ruimte, zonder voedsel of water en zonder besef van de tijd die verstreek terwijl de uren dagen werden.

Na een tijdje begon het gezin, te beginnen met de ouders, te hallucineren.

"Ik had honger. Ik zag appels en sinaasappels, maar kon ze niet vasthouden. Mijn moeder sprak met een telefoon die ze niet had," zei Fatmagul.

Uiteindelijk werd hun hulpkreet opgemerkt door een reddingsteam dat door een kloof duwde.

"Mijn naam is Fatmagul Arslan", riep ik. 'We zijn hier met vijf mensen. We leven allemaal nog', zei ik."

En dan het moment van de redding: "Er kwam licht door, ik hoorde een geluid en zag toen de ogen van een man", aldus Fatmagul.

Het dodental in Turkije als gevolg van de aardbevingen is opgelopen tot bijna 46.000, met ongeveer 6.000 doden in buurland Syrië.