Hij herinnerde hen eraan dat het kwijtschelden van de schuld uit het tsaristische tijdperk een van de belangrijkste manifesten van de mislukte opstand in 1905 was geweest. Meer dan een eeuw later staat Rusland op de rand van een nieuwe wanbetaling, maar deze keer was er geen waarschuwing.

Weinigen hadden verwacht dat de invasie van het Kremlin in Oekraïne zo'n felle reactie zou uitlokken van het Westen, dat Rusland zo goed als afgesneden heeft van het mondiale financiële stelsel en betalingsverkeer.

Dit zijn de belangrijkste schuldgebeurtenissen van Rusland in de afgelopen eeuw:

1918: REPUDIATIE

Vlak voor de revolutie van 1917 was Rusland de grootste internationale nettoschuldenaar ter wereld, omdat het veel had geleend om de industrialisatie en de spoorwegen te financieren.

Maar omdat de Tsaristische industrialisatie de arbeidersklasse in de steek liet, wezen de bolsjewieken alle buitenlandse schuld af.

"Zij zeiden 'wij betalen niet en zelfs als wij konden, zouden wij niet betalen.' En dat was een politiek statement," zei Hassan Malik, senior soeverein analist bij Loomis Sayles en de auteur van het boek "Bankers and Bolsheviks: International Finance and the Russian Revolution".

Ondanks Trotski's herinnering schokte de wanbetaling de wereld, vooral Frankrijk, waarvan de banken en de burgers enorme verliezen leden.

"Beleggers namen het niet serieus omdat ze dachten dat het zo zelfbeschadigend zou zijn," zei Malik, die schatte dat de schuld minstens 500 miljard dollar waard was tegen de prijzen van 2020 en mogelijk meer.

Het duurde tot het midden van de jaren tachtig voordat Moskou een deel van die schuld erkende.

1991: USSR AAN RUSLAND

Na het uiteenvallen van de USSR in 1991 is Rusland gestopt met de aflossing van een deel van de overzeese schuld die het van de voormalige Sovjet-staten geërfd had.

Andrej Vavilov, de Russische onderminister van Financiën van 1994 tot 1997, zei dat de Russische Federatie eind 1992 voor ongeveer 105 miljard dollar aan schulden uit het Sovjettijdperk bezat, en dat haar eigen schuld 2,8 miljard dollar bedroeg.

Voor het aanvaarden van de geërfde schuld erkende de Club van Parijs Rusland als schuldeisende natie, schreef Vavilov in zijn boek "The Russian Public Debt and Financial Meltdowns". En omdat Rusland in 1996 met de groep landen overeenkwam om 28 miljard dollar schuld te herstructureren, mocht het grote schuldbetalingen uit het Sovjettijdperk naar het volgende decennium verschuiven.

Maar met een financiële crisis om de hoek zou het tot 2017 duren om de achterstallige betalingen uit het communistische tijdperk weg te werken.

1998: SCHULDVERZUIM VAN DE ROEBEL

In 1997 hadden de instortende olieprijzen de Russische exportinkomsten sterk verminderd. De buitenlandse schuld, die in 1995 bijna 50% van het BBP bedroeg, was in 1998 opgelopen tot 77%, volgens Vavilov, die de schuld gaf aan de omvangrijke leningen van het IMF en de Wereldbank.

Rusland haalde zeer weinig belastinginkomsten binnen en vertrouwde op kortlopend schatkistpapier, bekend als GKO, om de uitgaven te dekken. Maar het werd steeds moeilijker om deze door te rollen en het gaf al gauw steeds grotere bedragen uit om de roebel te verdedigen.

"Hoe meer de regering volhield dat zij de munt zou verdedigen en haar schulden zou terugbetalen, hoe meer beleggers tot de conclusie kwamen dat het tijd was om te verkopen," aldus Chris Miller in zijn boek "Putinomics: Power and Money in Resurgent Russia".

Een maand voor het faillissement stelde het IMF een hulppakket van 22,6 miljard dollar samen, maar "de markt verwachtte de aankondiging van nog eens 20 miljard dollar," schreef Martin Gilman, de vertegenwoordiger van het IMF in Moskou op dat moment, in zijn boek "No Precedent, No Plan: Inside Russia's 1998 Default".

Op 17 augustus 1998 gooide Rusland de handdoek in de ring, devalueerde de roebel, kondigde aan dat het niet langer roebelschulden kon betalen en voerde een moratorium van drie maanden in op sommige buitenlandse schulden.

Russische banken die zwaar in schatkistpapier hadden geïnvesteerd en een grote positie in vreemde valuta hadden, gingen al snel ten onder.

2022: EEN GEDWONGEN WANBETALING

Toen Moskou in 1998 in grote financiële moeilijkheden kwam, zorgde het ervoor dat de betalingen van de euro-obligaties doorgingen. Nu heeft het geld in overvloed, maar het kan een wanbetaling niet ontlopen.

Om de sancties te omzeilen, stelt het Kremlin voor dat buitenlandse crediteuren Russische bankrekeningen openen om betalingen in alternatieve valuta's voor de dollar te ontvangen.

Niet-Amerikaanse investeerders kunnen daar in theorie mee instemmen, maar Amerikaanse obligatiehouders niet, nadat een vergunning van het Amerikaanse ministerie van Financiën, waardoor zij Russische betalingen mochten aanvaarden, in mei afliep.

Miller, auteur van "Putinomics", zei dat Rusland zich met hand en tand zou verzetten om een wanbetaling van euro-obligaties te voorkomen.

"De ambtenaren van de centrale bank en het ministerie van Financiën hebben hun carrière gebouwd op het stabiliseren van Rusland als een crediteur die op de internationale markten te vertrouwen is," zei hij.

"Het is in hun identiteit ingebouwd om ervoor te zorgen dat een wanbetaling niet meer gebeurt."