Een jaar van strijd als een Afghaanse familie een nieuw leven opbouwt in Californië

Najib Mohammadi had hoge verwachtingen van zijn leven in de Verenigde Staten toen hij, zijn zwangere vrouw Susan en twee kleine kinderen Afghanistan in juli 2021 verlieten.

Maar het grootste deel van het afgelopen jaar heeft het gezin in een met kakkerlakken besmet eenkamerappartement in Sacramento gewoond, omdat het geen betaalbare woning kon vinden in de hoofdstad van Californië. Hij heeft moeite gehad om werk te vinden.

De voormalige tolk voor het Amerikaanse leger kwam vorig jaar aan in het kader van het Special Immigrant Visa (SIV) programma, juist twee weken voordat tienduizenden van zijn mede-Afghanen geëvacueerd werden toen Kaboel in handen van de Taliban viel. Mohammadi, 37, voelt zich gelukkig dat hij veilig is en weet dat hij beter af is dan anderen: hij spreekt Engels en het SIV-programma geeft zijn familie een weg naar het staatsburgerschap. Maar "het is echt een hard leven," zei hij.

Eerder dit jaar belde een Afghaanse evacué die in Pennsylvania woont en die Mohammadi in het Afghaanse leger had opgeleid, hem op en vroeg hem of het leven in Sacramento gemakkelijker was. Mohammadi zei hem: Kom niet, er is geen huisvesting.

Reuters heeft de familie Mohammadi gedurende hun eerste jaar in de Verenigde Staten gevolgd,
getuige van hun ups en downs terwijl zij hun leven weer opbouwden. Foto-essay: https: //reut.rs/3whnabl

'ONDERWIJS IS ALS ZUURSTOF'

In oktober vond Mohammadi een baan waarin hij de reparatiebehoeften van beschadigde elektronica logde - het loon was regelmatig en hij dacht dat hij eindelijk op de weg naar stabiliteit was.

Maar het bedrijf stond hem niet toe een telefoon bij zich te hebben terwijl hij werkte, en hij maakte zich zorgen over zijn zwangere vrouw, Susan, die op dat moment alleen thuis was met hun twee kinderen, Yasar, 1, en Zahra, 2. Susan vertelde hem dat zij zich ook zorgen maakte. Op een dag in december kwam hij thuis en vond haar bewusteloos op de grond, met de kinderen om haar heen spelend, zei hij. Zij had hem niet kunnen bereiken toen zij zich onwel begon te voelen.

Hij nam die dag ontslag.

Dit voorjaar schreef Mohammadi zich in voor lessen in het volwassenenonderwijs om zijn middelbare school-equivalent diploma te halen. Susan wil, zodra zij Engels leert, medicijnen studeren, wat in het door de Taliban geregeerde Afghanistan niet mogelijk zou zijn geweest. "Onderwijs is als zuurstof, als voedsel. Het is noodzakelijk voor mannen en vrouwen," zei Mohammadi.

Zij hebben besproken om Zahra in te schrijven in de kleuterschool, maar Susan is bezorgd dat haar Engels nog niet sterk genoeg is om haar behoeften aan de leraren duidelijk te maken. Zij heeft wat Engels opgepikt van tekenfilms, en zij is begonnen te antwoorden met "OK!" en twee duimen omhoog als haar ouders tegen haar spreken in het Dari, één van de officiële talen van Afghanistan.

Zodra zijn financiële situatie stabieler is, hoopt Mohammadi zich ook therapie te kunnen veroorloven om de trauma's uit zijn legertijd te verwerken. Hij herinnert zich de kreten van vrouwen en kinderen wanneer hij huizen binnenging op zoek naar opstandelingen en is opgelucht dat zijn kinderen een ander leven zullen hebben.

Toen hij dit voorjaar met zijn gezin door een park in Sacramento liep, gebaarde hij naar het rustige groene grasveld en merkte op hoe vredig het was.

"Ik ben in de oorlog geboren, en heb de oorlog beleefd," zei hij. "De grootste zegening in het leven is veiligheid."

BABY "100% AMERIKAANS

Naarmate Susans zwangerschap vorderde, besteedde Mohammadi uren aan het navigeren door de Amerikaanse ziekenhuisbureaucratie, om ervoor te zorgen dat zijn vrouw bij de bevalling een vrouwelijke arts zou krijgen, een religieus en cultureel niet-onderhandelbaar voor hen. "Het systeem is heel ingewikkeld. Ik ben er niet aan gewend, en het maakt me soms bijna duizelig," zei hij toen.

Maar toen Susans vliezen in mei braken, op de dag van haar geplande bevalling, kwamen ze in het ziekenhuis aan en hoorden ze dat haar dokter een man was. Toen Susan aan het bevallen was, reden ze 30 minuten naar een ander ziekenhuis, waar een vrouwelijke dokter dienst had.

"Ik heb Najib gezegd dat ik niet zal toestaan dat mijn dokter een man is, zelfs niet als ik sterf," zei zij. "Najib zei dat de barmhartige God ons probleem zal oplossen. Ik kreeg energie van zijn woorden."

Hun baby, Yusuf, is gezond en "100% Amerikaans" geboren. Susan noemt de baby gekscherend "Mr. President."

Een paar weken nadat Susan bevallen was, hielp Mohammadi een ander gezin met een pasgeborene door de ziekenhuis- en uitkeringsbureaucratie te navigeren. In juli nam Mohammadi hen mee boodschappen doen en deelde hij zijn boodschappen met hen.

Het hele jaar door was hij ontdaan en gefrustreerd toen hij smekende telefoontjes kreeg van vroegere Afghaanse collega's die voor de Amerikaanse strijdkrachten werkten, zei hij, die hem vroegen de Amerikaanse ambtenaren te vertellen dat ze nog in Afghanistan waren en de noodzaak te benadrukken hen eruit te halen. Mohammadi wist niet hoe hij moest uitleggen dat er niets was wat hij kon doen.

Sommige van zijn vroegere collega's in Afghanistan zeggen nu dat zij wensten dat zij hun leven niet in de waagschaal hadden gesteld voor de Amerikaanse strijdkrachten, zei hij.

Hij is ook teleurgesteld, zei hij, dat hij niet meer hulp heeft gekregen in de Verenigde Staten, vooral met huisvesting. Mohammadi heeft geprobeerd een alternatief appartement te vinden, maar de meeste verhuurders eisten meer referenties en inkomensverklaringen dan hij kan geven.

Non-profitorganisaties die vluchtelingen helpen zich te hervestigen werden overweldigd door de piek in het aantal Afghanen dat aankwam.

"De evacuatie maakte het aanzienlijk moeilijker om huisvesting te vinden - zowel tijdelijk als permanent - in de regio Sacramento," zei Kevin Buffalino, communicatiedirecteur van de Sacramento Food Bank and Family Services, die hervestigingsdiensten aan Mohammadi verleende. "De toevloed van mensen betekende dat bijna alles op zijn plaats was."

In juli onderging Mohammadi een spoedoperatie aan zijn blindedarm, waardoor de hachelijkheid van zijn situatie nog meer toesloeg.

"Na mijn operatie dacht ik: als ik niet kan werken wat moet ik dan doen aan mijn toekomst, aan de toekomst van mijn kinderen?" zei hij. "Ik had echt extreem het gevoel dat ik hier dakloos was... Ik heb geen stabiele situatie."

"Elk moment," zei hij, "sta ik voor een probleem."

Het meest recente probleem: een brief waarin het gezin werd meegedeeld dat hun huur binnenkort met 10% zou stijgen.

Vorige maand had Mohammadi via Zoom een gesprek voor een baan als deeltijds tolk. Hij zat op de rand van het bed in hun kleine, schaars gemeubileerde slaapkamer, terwijl Susan Zahra, die een driftbui had, Yasar en een huilende baby Yusuf naast zich in de war bracht.

Hij wacht op een antwoord.