Sinds jaar en dag — het is een van de oudste bedrijven van de Franse markt — wordt de holding Vivendi op de beurs gewaardeerd tegen een aanzienlijke korting op de som der delen.

De berekening op de achterkant van een bierviltje is snel gemaakt. De eerste pijler van het Vivendi-bouwwerk zit in zijn portefeuille van deelnemingen, waarvan tweederde van de nettovermogenswaarde overeenkomt met de investering in Universal Music Group.

In gewicht is de tweede deelneming na UMG de investering in Telecom Italia, waarop Vivendi en Vincent Bolloré, zoals bekend, hun tanden lelijk hebben stukgebeten. Vervolgens zijn er kleine, bijna anekdotische posities in MFE, Banijay Group, Telefonica en Promotera de Informaciones.

Het totaal vertegenwoordigt ongeveer 6,5 miljard €, waarvan 1,5 miljard € aan nettoschuld moet worden afgetrokken. De kleine particuliere investeringen, anekdotisch in gewicht en bedragen, worden voor het gemak buiten beschouwing gelaten.

Aan de kant van Canal+, de tweede pijler van het bouwwerk, vinden we ook een portefeuille van deelnemingen — die de investeringen in MultiChoice Group, Viaplay Group en viu omvat — waarvan de nettovermogenswaarde waarschijnlijk rond de 1,2 miljard € ligt.

Bij acht keer de operationele winst voor afschrijvingen kan Canal+ worden gewaardeerd op ongeveer 3,6 miljard €. Samen zouden de twee zo'n 4,8 miljard € wegen.

De derde pijler van het bouwwerk zit in Havas, een van de meest briljante — en misschien wel de meest bloedige — "coups" van de carrière van Vincent Bolloré, die er veel achter de rug heeft. Naast zijn uitstekende economische prestaties biedt Havas zijn eigenaar een buitengewoon invloedrijk instrument.

Een financieel model zou slechts matig recht doen aan de strategische waarde van een dergelijk actief. Maar als we ons houden aan de openbare cijfers en vereenvoudigde redeneringen, kunnen we aannemen dat Havas, tegen twaalf keer zijn operationele winst, een waardering van minstens 3,6 miljard € verdient.

De vierde pijler, Louis Hachette Group, zit vooral in de meerderheidsdeelneming van Vivendi in de mediagroep Lagardère SA — een ander formidabel invloedrijk instrument — voorafgaand aan de dochteronderneming Prisma Media. De waarde nadert 2 miljard €.

De som der delen van de activa bedraagt dus 15,4 miljard €, terwijl de beurswaarde van Vivendi schommelt tussen 8 en 10 miljard €. De holdingkorting is dus aanzienlijk.

Uitgaande van deze constatering, op papier, zou het deconsolideren van de dochterondernemingen Canal+, Havas en Hachette om hen onafhankelijk naar de beurs te brengen op drie verschillende markten — wat hun individuele waarde waarschijnlijk beter zou benadrukken — volledig logisch zijn.

Onderworpen aan de stemming van aandeelhouders die al te lang gefrustreerd zijn over de rechtmatige erkenning die hun investering zou verdienen, lijkt het voorstel zelfs volkomen onweerstaanbaar. Misschien ligt daar wel de valstrik. Is het een vergiftigd geschenk van vriend Bolloré — de beroemde "vriend die je goedgezind is", om de titel van de beroemde documentaire tegen hem te gebruiken die ooit door zijn beste vijanden van de Franse publieke omroep werd gemaakt?

De oude vos zou niet aan zijn proefstuk toe zijn. Dat is wat de activisten van CIAM benadrukken wanneer ze waarschuwen dat het er voor de formidabele Breton — en voor zijn dynastie — om gaat, de controle over de kroonjuwelen van Vivendi te versterken, door mogelijke weerstand van de minderheidsaandeelhouders te neutraliseren.

En dan? zullen de meeste betrokkenen waarschijnlijk in koor antwoorden. Wanneer je investeert met Vincent Bolloré, is het om je blindelings bij hem aan te sluiten, en niets anders. Zoniet kan je beter iets anders doen. Tenzij, uiteraard, de minder gepassioneerde institutionele beleggers de zaak net iets te gortig vinden en van mening zijn dat het beter is om het geheel te behouden zoals het is, of dat een herstructurering anders kan worden overwogen...

In ieder geval heeft de steen die CIAM in de poel wierp, het debat geopend. Opmerkelijk goed "verbonden", de twee activisten, dat is bekend. Ze zijn niet bang en stappen niet blindelings een probleemsituatie in.

We herinneren ons bijvoorbeeld dat zij destijds de enigen waren die het aandurfden om frontaal de keizerlijke status van Denis Kessler bij Scor aan te vallen. De betrokkene, overleden in 2023 en wiens talrijke ontgrendelde granaten die hij achterliet nog steeds in het gezicht van zijn opvolger ontploffen, niet het genoegen hebben om voor de rechter te verschijnen voor zijn duizelingwekkende machinaties.

Vivendi staat hier helemaal los van. Het plaatst echter twee spelers van het Franse kapitalisme tegenover elkaar die meesters zijn in gedoe achter de schermen, en aan wie je niets wijsmaakt — zelfs niet met verondersteld onweerstaanbare voorstellen.