HE GROUP Qatar, een van de grootste LNG-exporteurs ter wereld, is van plan de LNG-productie met 85% uit te breiden van de huidige 77 miljoen ton per jaar (mtpa) van het North Field tot 142 mtpa in 2030, tegenover de eerder verwachte 126 mtpa.
Sommige marktdeskundigen zeiden dat de stap een impact zal hebben op wereldwijde projecten in de Verenigde Staten, Oost-Afrika en elders waarvoor financiering en langetermijntoezeggingen van klanten nodig zijn om tot een definitieve investeringsbeslissing (FID) te komen, gezien de voorsprong van Qatar als 's werelds producent met de laagste kosten.
Analisten schatten de eenheidskosten van LNG-productie in Qatar op zo'n $0,3/mmBtu, tegenover $3-$5/mmBtu wereldwijd, omdat de bijbehorende productie van vloeistoffen het grootste deel van de bouwkosten van LNG betaalt en omdat de toegang tot goedkope arbeidskrachten uit Zuidoost-Azië voorkomt dat de kosten van projecten de pan uit rijzen of achterop raken op schema.
"De Qatariërs realiseerden zich dat zij de meest concurrerende prijzen zouden moeten kunnen bieden. Ze hebben de reserves, lagere kosten voor het bouwen van incrementele capaciteit, de relatie met ingenieursbureaus en bestaande klanten, dus waarom hier stoppen?", aldus Ira Joseph, Senior Research Associate aan het Columbia University's Center on Global Energy Policy.
"Dit suggereert dat ze in de 'use it or lose it'-modus terechtkomen. Als je 's werelds goedkoopste producent bent, waarom gooi je de hamer dan niet neer en jaag je alle concurrentie weg die klanten en financiering op lange termijn nodig heeft," voegde hij eraan toe.
Fraser Carson, Senior Research Analyst van Global LNG bij Wood Mackenzie, zei dat de timing van de aankondiging van Qatar "toevallig" is, aangezien andere grote LNG-concurrenten stagneren, in het licht van de pauze die de regering Biden inlast bij het goedkeuren van LNG-export door de VS, de sancties tegen Russisch LNG en de aanhoudende onrust in Mozambique.
De concurrentie tussen Qatar en de Verenigde Staten werd heviger na de beslissing van Europa om niet langer afhankelijk te zijn van Russisch pijplijngas na de invasie van Oekraïne, omdat Amerikaanse gasleveranciers het bevoorradingsvacuüm opvulden en zich in 2023 vestigden als 's werelds grootste LNG-exporteur en Qatar overtroffen, hoewel Qatarese leveringen ook hielpen om de volumes te vervangen.
De Amerikaanse LNG-capaciteit zal de komende vier jaar bijna verdubbelen, maar een besluit om de goedkeuring van aanvragen voor nieuwe LNG-exportterminals op te schorten voor milieubeoordelingen, heeft geleid tot waarschuwingen van gasimporteurs dat de stap de toekomstige energiezekerheid wereldwijd in gevaar zou brengen.
"Het signaal dat de Amerikaanse projecten hiervan moeten krijgen is: als zij niet doorgaan, doet iemand anders het wel," zegt Kaushal Ramesh, vicepresident voor LNG-onderzoek bij Rystad Energy.
DE GROEIZOEK VAN AZIË
De nieuwe expansie zal naar verwachting leiden tot een periode van stabielere, lagere prijzen gedurende de rest van het decennium en zou een groter gebruik van LNG door Aziatische kopers aanmoedigen, aldus Alex Froley, senior LNG-analist bij gegevensinformatiefirma ICIS.
"Het online brengen van 16 mtpa aan goedkope volumes is positief voor Azië en is precies wat de LNG-markt nodig heeft om een toekomst op lange termijn te garanderen in opkomend Azië", aldus Ramesh van Rystad.
De wereldwijde gasmarkt zal groeien van de huidige 400 mtpa naar 580-600 mtpa in 2030, voornamelijk door de Aziatische vraag. Verwacht wordt dat Qatar tegen die tijd 24-25% van de markt in handen zal hebben.
"Qatar is geografisch goed geplaatst om te voldoen aan de huidige grote vraag in Noordoost-Azië in China, Japan en Korea en de toekomstige vraag in de enige echte groeiregio van Zuid-Azië, vooral in India," zei Henning Gloystein, Practice Head, Energy and Resources bij Eurasia Group.
Het hoofd van QatarEnergy, Saad al-Kaabi, zei op zondag dat hij nog steeds gelooft dat er voldoende mogelijkheden zijn voor gas om in de toekomst deel uit te maken van de energiemix: "Wij denken dat er een tekort aan gas zal zijn, zelfs met ons project".
Hoewel er bezorgdheid is over de extra gevolgen van de nieuwe wereldwijde LNG-productie voor de CO2-uitstoot, beweren anderen dat er nog steeds veel ruimte is voor gas om de uitstoot te verminderen door kolen en olie te vervangen, aldus Froley van ICIS.
Ondanks het feit dat China vorig jaar de grootste LNG-importeur ter wereld was, bestaat de totale energiemix van het land slechts voor ongeveer 8% uit gas, tegenover bijvoorbeeld 61% voor kolen en 18% voor olie, voegde hij eraan toe, waarbij hij cijfers van het IEA aanhaalde.
"Om steenkool als primaire brandstof in Aziatische thermische elektriciteitscentrales te kunnen vervangen door gas dat als LNG wordt geleverd, zijn de LNG-prijs en de prijsstabiliteit van cruciaal belang. Volatiliteit zal de omschakeling van steenkool naar gas moeilijker maken," zei Morten Frisch, senior partner bij Morten Frisch Consulting.
De grootste energiebedrijven ter wereld, waaronder Exxon Mobil, Shell, TotalEnergies en ConocoPhillips, spelen al tientallen jaren een centrale rol in de LNG-industrie van Qatar. Ze hebben allemaal belangen in bestaande productiefaciliteiten en hebben de afgelopen jaren belangen verworven in de nieuwe uitbreidingsfasen, waarbij ze contant geld hebben aangeboden in ruil voor LNG-volumes.
Hoewel de nieuwe contracten niet zo lucratief zijn als in het verleden, bieden ze de bedrijven volgens bronnen in de sector een belangrijke houvast in de LNG-industrie, waarvan ze verwachten dat die de komende decennia zal blijven groeien naarmate economieën overschakelen van steenkool naar minder vervuilend aardgas.
Bronnen uit de sector verwachten dat Qatar partnerschappen zal blijven zoeken met wereldwijde spelers, aangezien het veel LNG-volumes te verkopen heeft. Eén bron verwacht dat Woodside uit Australië, wiens Lake Charles-project in de VS bedreigd wordt door Biden's pauze, een Qatarese partner zou kunnen worden, aangezien ze onlangs plannen voor een samenwerkingsverband van $52 miljard met de kleinere rivaal Santos in de ijskast hebben gezet. (Verslaggeving door Marwa Rashad; Aanvullende rapportage door Ron Bousso in Londen en Andrew Mills in Doha, Redactie door Nina Chestney en David Evans)
